april 2012 Woord degustatie ‘Over de randen van mijn handen’

 

Ik hou mijn handen als over een reling en ik beweeg ze. Handen. Er was een tijd dat Jacky zei dat hij geen portretten schilderde zonder handen, zonder dat er handen te zien waren.

Ik voel de expo. Ik wil ze zien met mijn oren, proeven met mijn handen –maar aankomen mag niet. Ik wil er mijn neus tussensteken.

En zie, ik word omhelsd - door jullie ook. We bevinden ons tussen velen die in deze ‘paintings’ zijn gaan wonen.

 

Jacky Tavernier schildert steeds meer met verf zoals hij feilloos tekent met pen en potlood. Hij tekent met verf

Met wit en zwart en amper kleuren stelt hij vorm en emoties scherper.

Vele schilderijen zijn geïnspireerd door foto’s van leeftijdsgenoot Larry Fink, beroemd fotograaf in New York. Meestal zijn het foto’s van onbewaakte momenten. Soms zien ze het, maar dan is het te laat. Mensen zijn zoals ze zijn, zoals ze zich voordoen in al hun jaloersheid of braafheid.

*Mensen uit de jetset ontkomen nooit aan flitslicht en dat licht is zo hevig. Je zou ervan schrikken, maar zij zijn het gewend.

*Je ziet flarden van genieten: de glimlach van een man bereikt een vrouw, dat zien we op haar rug, die ze naar hem toedraait. Daarnaast dansen ze, dicht tegen elkaar.

 

Hart en rede vallen niet altijd samen. Dit onbestemd verlies wil Jacky aanraken, letterlijk met zijn eigen handen en intentioneel vanuit zijn eigenste gedrevenheid.

*‘De kleine meisjes, dié amuseren zich.’ zegt hij.

*Man kust vrouw. Ze lacht. Het is de man die recht naar je kijkt die je blikt vangt: ‘Moet je ze zien!’ zie je hem denken. Daarachter zie je mensen naar hém kijken. Wat zij denken is wat te ver, maar dat ze wat denken is zeker.

*De kus, eenzelfde fragment. Door de leegte op de achtergrond focust Jacky op de omhelzing.

*In het lawaaierige tafereel ze lachen luid. ‘Waarom lacht die vrouw niet?’ Ik dacht dat ze nog niet af was. Ze was het wel ‘Ze probéért te lachen.

Je vraagt je af:’ Wie is ze en wie zijn de anderen? Wie zei wat tegen haar?

*En neem het portret van de vrouw met een wrong (Haarwrong maken. De voorste, losse lok trek je losjes naar achteren en dan rol je met één en soms zelfs met twee handen het haar losjes op). . ‘haar hoofd links gedraaid, waardoor de nek merkwaardig strak gespannen staat en haar gezicht in de eigen slagschaduw verdwijnt.’ Het is Kate Winslet.

Jacky laat licht schijnen op haar Oscarbeeldje en zijn eigen hoed met de kleur geel. *In ‘Jack’s swingband’ zijn alle ogen gesloten, om zelf de intensiteit van hun muziek te voelen. De sereniteit spat er van het doek.

 

Eén van de grote thema’s in de hedendaagse kunst is net dat onbestemde verlies doordat hart en rede minder en minder samenvallen.

Deze expo kan ook ‘ feesten van angst en pijn’ heten. Met deze expo bewijst Jacky dat hij zichzelf inschrijft in deze ‘traditie’. En dat doet hij met passie én met veel plezier.

Er is veel te zien. Als je goed gekeken hebt, sluit dan even je ogen en ze bewegen in al hun ijdelheid. Ze bewegen in al hun sierlijkheid over de doeken. Natuurlijk zijn het geen mensen, het zijn slechts lijnen, bewegende lijnen die niet bewegen. Handen zijn geen handen.

 

“Zo staan beiden bijna roerloos

het meisje dat loodrecht aan een touw des hemels hangt

legt haar lange hand op de lange rechte lijn

tegen haar wit en zwart geruite schort

houdt het meisje”          Het rode vierkant TJ. Tavernier Jacky

Over de randen van mijn handen  tasten mijn handen 

naar mijn andere handen  Onophoudelijk”  P. Van Ostaijen

 

Nog dit: Woord degustatie: gustibus non est disputandum: smaken verschillen; er valt niet over te twisten; de een vrijt met de moeder en de ander met de dochter.

 

Greet Van Kerkhoven Oostende, 21 april 2012

 

 

 

februari 2011 Het jt boudoir     

 
‘In het innerlijke duister werden de wonderen herboren en verleidt de maan de moed‘ Miquel Barcelo 
In zwart, het donkerste blauw of bruin werd het boudoir jt geboren. Het ‘boudoir jt’ is een nieuwe tentoonstelling  van Jacky Tavernier.
 
Ik wil eerst iets zeggen over betekenis.
“Betekenis’ zou in het Japanse ‘imi’ uit drie onscheidbare tekens bestaan: smaak, geluid en hart.” Dat schrijft dichter Jan Lauwereyns
Betekenis is ‘smaak’, ‘geluid’, ‘hart’. De smaak van het geluid van het hart. Kunst en mysterie.
 
Welk formaat en op welk en met welk materiaal schildert Jacky welke kleuren?
Het geluid van een schilderij lijkt stilte.
 
Jt ziet alles met zijn oog in het centrum van het gewoel van vrouwenlijven in het schilderij naar Ingre.
De ‘beeldige’ vrouwen zijn uit zijn ‘Louis-Pol Boon- schuiven’ gekropen. Ze liggen daar in het atelier, onder en boven elkaar tot op mijn bureau toe.
 
Zoals René Magritte een pijp schildert en ziet dat het geen pijp is, zo schildert Jacky naar hartenlust ‘zijn’ vrouwen, die ze niet zijn.
Piep zei de muis in het vogelhuis. In zijn vogelhuis zitten ze, of ze liggen of ze staan. Ze kronkelen, zuchten, kreunen, giechelen, babbelen, lachen, niets moet.
 
In het schilderij ‘Jac lost his pants’ torst jt een dienblad. Dienend wil hij leven. Jt is er met zijn lijf, zijn vege, blote lijf. Jt is zijn broek kwijt. Hij lijkt het leuk te vinden, zo zonder broek een gewicht te torsen.
Jt Supeman.
 
Jt beweegt voortdurend, hij deinst/danst, springt, loopt/rond.
Jt ziet alles, heeft alles gezien. Hij neemt voortdurend beelden op.
Horen, zien, voelen, proeven, ruiken.  Met onze oren, ogen, handen, tong en neus.
 
Jt denkt er daar niet zo bij na, denk ik.
‘Denken is het meeste werk en lastig’ zegt hij. Ondertussen snoeit hij takken in de tuin, herstelt hij een kraan, verft hier en daar wat bij, download architectuurpapieren en blote madammen. Jt schildert, tekent, denkt.
 
Zijn schilderen, tekenen, filmen. Het is een spel dat hij speelt in de wereld, speels, speelser, speelst. Het is ingaan op de zinnen die zin geven aan leven.
Jt glimlacht. Jt is vriendelijk. Jt verleid met zijn glimlach en vriendelijkheid – mij
Met smaak laat hij kleuren in zijn werk toe. Zwart en wit en groen en blauw en rood en
 
Door zijn werk en in de veelheid van de dingen geeft Jacky betekenis aan het leven. De betekenis die ligt in de smaak van het geluid van het hart.
Het begon met jt, die met smaak een boudoir eet, een heus boudoir en ook een koekje.
 

                                                                                                     Greet Van Kerkhoven. Februari 2011.

 

 
29 januari 1998 Hersi OOSTNIEUWKERKE  
‘Ik vertel schilderijen' zegt de kunstenaar.
 
Telkens ik een aantal schilderijen van Jacky Tavernier zie, vervult mij een gevoel van welbehagen, iets wat in gelijksoortige omstandigheden zelden voorvalt. Ik word evenzeer getroffen door hun vormentaal als door de sfeer die zijn werken uitstralen, evenzeer door het spontane van het verhaal als door het actuele en tevens frisse van de beeldtaal. Dit is ook nu weer het geval, nu zij zijn opgehangen in deze heerlijke ruimte als blokken van sensibiliteit die plots op u afkomen en het kleurige verhaal vertellen van mensen en dieren, van beweging, van geroezemoes en tedere gebaren van sensualiteit die je zou willen betasten ook al is zij meer vlek dan werkelijkheid, van straten en pleinen,  van kleuren die vorm en lichaam worden in het oog van de geboeide kijker. Ik vertel schilderijen' zegt de kunstenaar.
 
Veel,  zoniet alles wat wij hier zien heeft met zijn eigen ervaringen te maken met de dingen van iedere dag, maar ook met het vluchtige van reisimpressies, met het betekenisvolle van een houding, de intensiteit van het licht, de gestalte van wezens en dingen.
 
Zoals een echte verteller de passende woorden vindt die voor veel anderen ongrijpbaar zijn,  zo plaatst hij toetsen die welsprekend zijn een donker punt in een vlakte van wit dat verbazing weergeeft, een schaduw die naaktheid suggereert, een kronkelende lijn die een lichaam vat.
 
Breekbare streepjes die een stad als Venetië in een net van rust weergeven, taferelen die puur licht zijn , kleur en gestalte en het bestaan van een daarachter weggeborgen aanwezigheid of gedachte oproepen.
U zult het met mij eens zijn dat zijn kleuren iets speciaals hebben en in hun diversiteit toch steeds teder en vertederend zijn.
 
Soms zijn zij vorm gevend zoals bijvoorbeeld in de aquarellen waarin enkele toetsen een lichaam beschrijven in zijn eigenheid en zijn sensualiteit.
 
De aquareltechniek is een zeer delicate techniek die in grote mate goochelt met licht dat van binnenuit naar buiten treedt zodat het afgebeelde evenzeer in de witte uitsparingen van het papier als in de wolkjes kleur of donkerte besloten ligt.
 
Veel kunstenaars zijn geneigd om de uitdaging van de zo kwetsbare techniek van de waterverf aan te gaan,
weinigen zijn in staat om aan het nagenoeg oncontroleerbare van toetsen waterverf die over het blad papier vloeien
de magie van suggestie en gevatheid die de echte aquarellist kenmerkt, te verlenen.
 
De geest van het aquarel leeft. naar mijn gevoel, in zowat alles wat Jacky Tavernier creëert.
Daarmee bedoel ik dat zijn coloriet steeds door het licht wordt getemperd of bezield en dat het wit van het doek of het blad papier steeds meespeelt, dat een deel van het verhaal door het oog van de kijker wordt ingevuld, omdat de lijnen die het personage aangeven vaak nonchalant lijkende strepen of kronkels zijn, toetsen die een gesublimeerde of etherische en toch aanwezige werkelijkheid voorstellen.
 
Dat hij van kleuren houdt is meteen duidelijk.
 
Enerzijds illustreren zij het gemoed van de kunstenaar, anderzijds plaatsen zij enkele elementen op de voorgrond
minder omwille van hun overeenkomst met een bepaalde werkelijkheid dan omwille van de harmonie van het geheel wat dan weer in grote mate refereert aan de ingesteldheid van de maker.
 
Ik denk hierbij aan de welsprekendheid van het wit in de grote triptiek omtrent geboorte en toekomst, aan het verrassende rood van een landschap, aan de sensibiliteit van het nauwelijks beschreven papier in zijn Portugese taferelen, aan de plotse flits  van een frappante tint die het gehele tafereel zijn schittering en zijn houvast geeft.
 
Eergisteren merkte de dame des huizes terecht op dat een van de kenmerken van Jacky Tavernier zijn fel begeerde gave is om met enkele toetsen of trekken mensen en dieren een frappante expressiviteit te geven, en om niet meteen voor de hand liggende thema’s met emotie, sensibiliteit, waarachtigheid en een esthetische uitstraling te tooien.
 
Koeien en varkens, lijken dat geen vreemde of op zijn minst ongewone onderwerpen? Eigenlijk niet, als men ze met de beeldende visie van de kunstenaar wil bekijken. Dat geldt ook voor fragmenten van mensen in een badkamer, voor kinderen met een kwetsbaar aangezicht en tengere gebaren, mannen ergens in een café of in een theater in Portugal, Roemenië of Italië voor een koppel, een gebaar, benen , een lichaam dat ontroert. Vanuit een voelbaar betrokken zijn, licht glimlachend en veelal vertederd, kijkt de kunstenaar om zich heen en vertelt hij wat hij ziet. De eenvoudige dingen die wij allen kennen bekleedt hij met luister.
In een genre dat alhier enkele belangrijke en fel gewaardeerde vertegenwoordigers kent, bekleedt hij een eigen plaats, omwille van het etherische van zijn verf met haar rijke transparanties, omwille van de verrassende en vaak ontroerende expressiviteit van zijn wezens, omwille van het opbouwen van een gebarentaal aan de hand van subtiele toetsen en simpele contouren.
 
Zijn oeuvre is inderdaad meer dan alleen maar sfeer of de weerspiegeling van een realiteit.
 
Het illustreert een persoonlijke visie en een reëel kunstenaarschap. 
 
De toetsen die hij plaatst zijn in hun schijnbare nonchalance niet toevallig ; een kleurige stip animeert het gehele aangezicht van een personage een vlak wit is beweging en beklemtoont bij wijze van kontrast het gevoelige of sensuele van een nabijgelegen schaduwvlek. een fragment vertolkt ook wat niet staat afgebeeld. Een lijn die ophoudt gaat in de verbeelding van de aandachtige of gevoelige kijker verder. 
 
Dat is het wat men bedoelt met de ziel van een schilderij, met de kracht van een tekening, met de spanning van een tafereel, de poëzie van een aquarel. Op dat vlak is Jacky Tavernier naar mijn gevoel een meester en zo mag de start van dit boeiende initiatief schitterend en bijzonder geslaagd worden genoemd. 
 
hugo brutin
 
 
Drakkar Oostende, 31/10/1997
EXPOSITIE JACKY TAVERNIER IS EEN EVENEMENT
 
De expositie van JACKY TAVERNIER is een evenement op het vlak van de beeldtaal, van schilderen en tekenen. Als ik het heb over een evenement dan is dit in mijn ogen helemaal niet overdreven. Het betekent dat het werk van de kunstenaar mij boeit, mij verrast, mij intrigeert. Het betekent dat ik het bewonder, er graag naar kijk, ervan houd.
 
Het zal u opvallen dat zijn schilderijen een bijzondere sfeer uitstralen.
Niet onbelangrijk is te weten dat de kunstenaar meestal vooraleer hij gaat schilderen het tafereel of het personage tekent.
Dat stelt hem ondermeer in staat de essentie die hij heeft getekend picturaal te herhalen en zo uit te puren, te herleiden tot suggestieve lijnen en een veelzeggend coloriet. Hij schat meteen de juiste proporties in en met een enthousiasme dat langs onzichtbare wegen de kijker beroert Hij is een uitmuntend tekenaar en toch staat er telkens méér dan alleen maar een realiteit. Er staat sensibiliteit, er staat emotie, er staat een esthetische bewogenheid.
Hij bezit de wondere gave om o.a. dieren met enkele trekken een frappante expressiviteit te geven. Koeien en varkens, lijken dat geen vreemde of op zijn minst ongewone onderwerpen? En fragmenten van mensen in een badkamer, kinderen met kwetsbaar aangezicht en tengere gebaren, mannen in een café ergens in Portugal of Roemenië, het verhaal van een diefstal in Italië, benen, een lichaam dat ontroert.
Vanuit een voelbaar betrokken zijn, licht glimlachend en veelal vertederd kijkt de kunstenaar om zich heen en vertelt hij wat hij ziet. De eenvoudige dingen die wij allen kennen bekleedt hij met luister.
Wat mij vooral boeit en aanspreekt is de manier waarop dit gebeurt, het etherische van de verf, de verassende expressiviteit van zijn wezens, het erin slagen om met weinig middelen leven te creëren, een gebarentaal op te bouwen aan de hand van subtiele toetsen en simpele contouren, het uniek zijn in zijn genres op dit ogenblik enkele belangrijke en fel gewaardeerde vertegenwoordigers kent. Het zal kenners onder U niet verbazen te vernemen dat hij houdt van het werk van Marlène DUMAS. Het straalt een gelijksoortige intensiteit uit en ook haar verfgebruik is etherisch, mager, gevoed door transparanties. Zij schildert bij voorkeursukkelaars en dementen. Jacky TAVERNIER vertelt zijn liefde voor de dingen en wezens die hij ontmoet. Ik maak geen allusie op invloeden of epigonisme. Integendeel. Ik wil alleen stellen dat in een sfeer van gevoelig en hedendaags schilderen Jacky TAVERNIER een eigen plats bekleedt. Zijn werk is meer dan alleen maar sfeer of de weerspiegeling van een realiteit. Het getuigt van een persoonlijke visie en voorla van een reëel kunstenaarschap.
De toetsen die hij plaatst zijn in hun schijnbare nonchalance niet toevallig; een kleurige stip animeert het gehele aangezicht, een vlek wit is beweging, een fragment vertolkt ook wat er niet staat afgebeeld. Een lijn die ophoudt gaat in de verbeelding van de aandachtig of gevoelige kijker verder. Dat is wat men bedoelt met de ziel van een schilderij, met de kracht van een tekening, met de spanning van een tafereel.
Op dit vlak is Jacky TAVERNIER naar mijn gevoel een meester.
 
HUGO BRUTIN kunstcriticus.
 
 
 
17/09/1994 – 02/10/1994  Jacky Tavernier toont zijn vertelschilderijen
 
Stripverhalen vindt men ten alle kante in zijn woning en in het atelier te Eggewaartskapelle. Striptekenaar was de grote droom van Jacky Tavernier. Het liep anders uit, maar de architect bleef vooral kunstschilder, die nu met “vertelschilderijen” uitpakt.
 
Jacky Tavernier tekent en schildert omzeggens altijd: in een café of restaurant, op reis, tijdens een concert. Zijn werk behoort niet tot het klassiek of traditioneel genre, maar is een persoonlijke en spontane uitbeelding van wat hij ziet en beleeft.
 
Reisindrukken
“Vertelschilderij klinkt wat ongewoon, ieder schilderij heeft een boodschap” verduidelijkt Jacky Tavernier.
“Men zou ze ook reisindrukken kunnen noemen, maar ik zie er meer in. Ik laat mensen vertellen over mensen. Zoals gebeurt in het Theatro Povero.”
 
Geliefd reisdoel van de kunstenaar is Toscane. Een terrasje in een oud stadje, een etentje, twee eenzame vrouwen op de boot naar Elba. Tavernier schetst ze direct. De ontdekking werd het “Theatro Povero” in Montichiello. Het hele dorp vormt er een theatergezelschap, dat komt luisteren naar een stuk dat één van hen schreef. Felle discussies alom. Maanden later komen toneelfans uit vele landen het resultaat van volkstoneel beluisteren. Jacky Tavernier toont het in zijn vertelschilderijen.
 
Mensen boeien me
“Het eenvoudigste tafereel bezorgt mij inspiratie. Die resulteert in schilderijen die zoals foto’s herinneringen oproepen. Het kunnen de hoge torens van San Giminano zijn, of de kelner die de wijnkaart brengt. Maar vooral de mensen boeien me. Mensen zijn en blijven het middelpunt van de wereld. Ik vind het een voorrechtdoor mijn werk die mensen te laten vertellen.” DE striptekenaar schuilt nog steeds in Jacky Tavernier.
 
Herman Moerman
 
 
16/06/8? Tavernier en Lievens in Oostendse Komedie
 
Voor de tweede maal brengt het jong centrum “De Komedie” een expo in Duplo.
Het gebeurde al met Kennis en Bosschaert en nu komen Jacky Tavernier doet het met tekeningen en aquarellen, Lievens met cartoons.
Te Oostende hebben we nog niet zo vaak werk van Tavernier aan de wand gekregen. Hij had zich wel in diverse wedstrijden onderscheiden, maar persoonlijke expo’s bleven uiterst zeldzaam. Zijn aquarellen zijn geen voorbeelden van het klassiek en traditioneel genre maar een persoonlijke en spontane uitbeelding van wat de man ziet en beleeft. Hij laat vaak de witte vlakken meespelen en fikst het dan om met enkel “vegen” de sfeer te scheppen die hij heeft ervaren. Mooie portretten, sobere landschapjes, maar voorla enkele tekeningen onderstrepen zijn talent.
William Lievens staat vaker in de kijker. In diverse dag- en weekbladen publiceert hij cartoons en onlangs zagen we van hem een leuk boekje dat integraal aan koning voetbal is gewijd. Hij werd reeds driemaal gelauwerd te Tokio. Onlangs kreeg hij nog een kroon op het hoofd toen de vereniging der Belgische Brouwers hem lauwerde voor een grappige biercartoon. (jgn)